Tworząc w Webcon BPS procesy biznesowe często zapomina się o tym, że później środowisko to będzie utrzymywane i rozwijane przez lata. W wielu przypadkach to zadanie spada na barki osób, które nie uczestniczyły w procesie powstawania systemu. Warto więc tworzyć tak, aby później te osoby odziedziczyły jak najbardziej przejrzysty system, który nie będzie stwarzał ogromnych trudności podczas jego rozwijania i utrzymywania.
Poniżej opisuję 5 prostych sposobów ułatwiających administrację oraz utrzymanie środowiska stworzonego w systemie Webcon BPS.
WZORCE AKCJI
Wzorce akcji pozwalają na wielokrotne użycie jednej akcji. Wzorce powinniśmy tworzyć, gdy wiemy, że daną akcję będziemy używać przynajmniej dwa razy. Oszczędzi nam to czas, ponieważ nie będziemy musieli za każdym razem wyklikiwać identycznej akcji od zera oraz ułatwi utrzymanie środowiska. Jeśli w przyszłości daną akcję będzie trzeba zmodyfikować to wystarczy, że zmodyfikujemy jej wzorzec, a wszystkie akcje z niego korzystające zostaną zaktualizowane.
Aby stworzyć wzorzec należy na wybranej akcji kliknąć prawy przyciskiem myszy i wybrać opcję Stwórz wzorzec.
Następnie musimy podać nazwę naszego wzorca (domyślnie jest to nazwa wybranej akcji). Po zatwierdzeniu nazwy i zapisaniu procesu nasz wzorzec jest gotowy do użycia.
Aby stworzyć akcję ze wzorca należy w zakładce Akcje kliknąć prawym przyciskiem myszy w wybranym przez nas miejscu (np. na ścieżce przejścia) i wybrać opcję Dodaj z wzorca.
Następnie musimy wybrać interesujący nas wzorzec, uprzednio rozwijając kategorię w której się znajduje.
W oknie ustawień akcji znajdziemy informacje o wykorzystywanych wzorcach.
Jak możemy zauważyć bardzo skraca to czas potrzebny na powielanie identycznych akcji, a w przypadku wprowadzania zmian wystarczy dokonać modyfikacji w jednym miejscu, zamiast w kilku lub nawet kilkunastu.
REGUŁY FORMULARZA
Reguły formularza działają na podobnej zasadzie co przytoczone w poprzednim punkcie wzorce akcji. Pozwalają na ponowne użycie powielających się reguł formularza, co skraca czas potrzebny na konfigurację i bardzo ułatwia spójną modyfikację.
Aby stworzyć regułę formularza, którą chcemy wielokrotnie używać, należy na wybraną formułę kliknąć prawym przyciskiem myszy i wybrać opcję Stwórz regułę.
Później musimy wpisać nazwę naszej reguły, a następnie ją zatwierdzić oraz zapisać proces.
Gotowa reguła ma postać zielonego bloczka, co prezentuję na poniższym zrzucie z ekranu.
Aby edytować, albo po prostu sprawdzić za co dana reguła odpowiada, wystarczy kliknąć na nią prawym przyciskiem myszy i wybrać opcję Edytuj.
Korzystanie z reguł jest bardzo przydatne nie tylko w momencie, kiedy wiemy, że regułę wykorzystamy wiele razy. W momencie, gdy na formularzu mamy bardzo rozbudowane i obszerne reguły, forma bloczków znacznie zwiększa przejrzystość. Należy jednak pamiętać żeby mądrze wybrać nazwy reguł, tak by już na wstępie mówiły nam za co odpowiadają.
STAŁE GLOBALNE
Stałe globalne bardzo ułatwiają utrzymywanie wdrożonego środowiska. Ich pierwszą zaletą jest możliwość zerwania dziedziczenia i przechowywanie innej wartości dla każdego ze środowisk. Drugą z największych zalet jest możliwość wykorzystania tej samej stałej w wielu procesach. Poniżej przedstawię najpopularniejsze zastosowanie stałej globalnej, tj. przechowywanie w niej adresu witryny.
Stałe globalne tworzymy w zakładce Konfiguracja systemu.
Konfiguracja stworzonej stałej globalnej jest bardzo prosta. Możemy podać wartość wspólną dla wszystkich środowisk, lub zerwać dziedziczenie i dla każdego środowiska wskazać inna wartość. Prezentuję to na grafice poniżej, gdzie dla każdego środowiska wskazuję odpowiadający mu adres witryny.
Posiadając taką stałą globalną, używamy jej w każdym miejscu konfiguracji systemu, w którym wprowadzilibyśmy ręcznie adres witryny. Dzięki temu po przeniesieniu systemu pomiędzy środowiskami, każde z nich będzie korzystało z odpowiedniego adresu witryny. Poniżej przykład użycia naszej stałej globalnej jako wartości domyślnej pola typu link.
Kolejną podstawową korzyścią takiego rozwiązania jest łatwość modyfikacji systemu, gdyby w przyszłości zmienił się adres witryny. Jeśli sumiennie korzystaliśmy ze stałej globalnej, wystarczy tylko w jednym miejscu wskazać adres nowej witryny i gotowe.
Sposób wykorzystania stałych globalnych zależy tylko od Twojej inwencji twórczej oraz specyfiki systemu, w którym pracujesz. Innymi popularnymi przykładami są: wykorzystanie stałej jako znacznika środowiska i użycie jej w warunkach wykonania akcji (np. nie wywołuj Web Service’u na środowisku testowym) oraz przedrostek dla sygnatur wskazujący na środowisko deweloperskie lub testowe.
„WĄSY”
Popularne „wąsy” są podstawową funkcjonalnością umożliwiającą utrzymanie systemu między środowiskami. Dzięki ich zastosowaniu eliminujemy ryzyko występowania różnych identyfikatorów atrybutów w zależności od środowiska. Ja jednak chciałbym pokazać mniej oczywisty przykład wykorzystania „wąsów”, który bardzo zwiększa czytelność zapytań SQL: wykorzystanie „wąsów” przechowujących nazwę kolumny w bazie danych.
Poniżej widzimy przykład zapytania SQL, które jest źródłem dla atrybutu „tabela danych”. Nie wykorzystujemy w nim „wąsów”.
Jak widać taka postać zapytania mówi nam bardzo niewiele. Niżej przedstawiam to samo zapytanie, ale już korzystające z „wąsów”.
Od razu widać różnicę w przejrzystości zapytania. Jest o wiele łatwiejsze do czytania, nawet dla osoby, która nie zna danego środowiska. Staraj się używać „wąsów” wszędzie gdzie jest to tylko możliwe, a zrozumienie i utrzymanie systemu będzie o wiele prostsze.
UPORZĄDKOWANY SCHEMAT GRAFICZNY OBIEGU
Uporządkowany i czytelny wygląd graficznego schematu obiegu jest często pomijaną kwestią. Jest to duży błąd, ponieważ niewielkim nakładem możemy sobie ułatwić pracę.
Poniżej możemy zobaczyć obieg z dużą liczbą ścieżek, w tym także ścieżek technicznych. Jest on nieczytelny i trudny do zinterpretowania.
Aby zwiększyć czytelność schematu wystarczy zrobić 2 rzeczy. Po pierwsze, ukryć ścieżki techniczne, które bardzo komplikują schemat, a nie są potrzebne do zrozumienia jego sensu. Drugą kwestią jest pokolorowanie ścieżek. Ścieżki podobnego typu oznacz jednym kolorem (w moim przykładzie typy ścieżek podzieliłem na te, które „pchają” dokument do przodu, te które go cofają oraz ścieżki które prowadzą do anulowania lub odrzucenia dokumentu). Na grafice poniżej przedstawiam wygląd schematu po wykonaniu tych dwóch prostych czynności.
Znacznie czytelniej, prawda? Osoba nieznająca obiegu zrozumie go dużo szybciej patrząc na tak przygotowany schemat. Tyczy się to nie tylko osób zarządzających systemem, ale również użytkowników końcowych, którzy będą chcieli podejrzeć schemat graficzny obiegu.
Zostaw komentarz